Υπάρχει μια αλήθεια που όλοι ψιθυρίζουν αλλά…

Του Δημήτρη Σαλαπάτα Δικηγόρου μέλος του Δ.Σ.Ν.

Υπάρχει μια αλήθεια που όλοι ψιθυρίζουν αλλά λίγοι τολμούν να διατυπώσουν δημόσια: στην Ελλάδα έχει στηθεί ένας αψεγάδιαστος μηχανισμός οικονομικής εξόντωσης του μέσου πολίτη. Ένας μηχανισμός που δεν αφήνει περιθώριο ούτε για ανάσα, ούτε για ιδιοκτησία, ούτε —το κυριότερο— για αξιοπρέπεια στον ίδιο μας τον τόπο.

Το «τρίγωνο του Διαβόλου» δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι η κυνική πραγματικότητα: Τράπεζες – Funds – Διαχειρίστριες εταιρείες. Ένα πλέγμα που συνεργάζεται με μαθηματική ψυχρότητα, λειτουργώντας ως μηχανή μεταφοράς πλούτου από τους πολλούς προς τους λίγους. Και η χώρα παρακολουθεί απαθής, σαν θεατής σε έργο που έχει ήδη γραφτεί χωρίς να ρωτηθεί κανείς από το κοινό.

Οι τράπεζες εκποίησαν τα χαρτοφυλάκια «κόκκινων» δανείων σε τιμές εξευτελιστικές. Τα funds τα αγόρασαν κοψοχρονιά, αλλά σήμερα ζητούν ολόκληρο το ποσό της ονομαστικής αξίας — σαν να μην μεσολάβησε η υποτίμηση, σαν να μην υπήρξε οικονομική κρίση, σαν να μην καταστράφηκαν οικογένειες. Ο οφειλέτης, αυτός που κάποτε πίστεψε ότι το σπίτι του θα γίνει το καταφύγιό του, βρίσκεται τώρα αντιμέτωπος με απαιτήσεις υπέρογκες, αδιανόητες, απάνθρωπες.

Και μέσα σε όλα αυτά η πολιτεία… σιωπά. Ή μάλλον, λειτουργεί ως θεσμικός κομπάρσος. Παρακολουθεί τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς να ξεκλειδώνουν περιουσίες με ταχύτητα φωτός. Παρακολουθεί λογιστικά φύλλα να αντικαθιστούν ανθρώπινες ζωές. Παρακολουθεί σπίτια να χάνονται προτού καν ο οφειλέτης συνειδητοποιήσει πως η διαδικασία έχει ξεκινήσει. Ένας πολίτης που παλεύει να καλύψει φόρους, λογαριασμούς, εισφορές και πρόστιμα — ένας πολίτης που δεν προλαβαίνει να ζήσει.

Και ενώ συμβαίνουν αυτά, οι εισπρακτικές εταιρείες πολλαπλασιάζονται σαν τους μύκητες στην υγρασία. Γνωρίζουμε όλοι —χωρίς να χρειάζονται αποδείξεις— ότι αρκετές από αυτές λειτουργούν με πλάτες, με ονόματα υπουργών, βουλευτών, πολιτικών βαθμίδων και παρασκηνιακών προσώπων. Η οικονομική απόγνωση των ανθρώπων έγινε επάγγελμα για κάποιους. Κάποτε είχαμε οικογένειες που ζούσαν από τη γη τους. Τώρα έχουμε οικογένειες που κυνηγιούνται από «call centers».

Μας λένε ότι υπάρχει ανάπτυξη.

Μας δείχνουν γερανούς, εργοτάξια, πολυκατοικίες που υψώνονται δήθεν ως απόδειξη προόδου. Μόνο που αυτή η «ανάπτυξη» χρηματοδοτείται από σεντούκια, από κρυμμένες οικονομίες, από ανθρώπους που δεν εμπιστεύονται το ίδιο τους το κράτος. Γιατί το κράτος δεν ζητάει ποτέ πόθεν έσχες σε αυτούς που πραγματικά πρέπει — μόνο στους αδύναμους, μόνο σε αυτούς που τολμούν και δηλώνουν ό,τι μπορούν.

Και κάπως έτσι φτάσαμε εδώ: σε μια Ελλάδα όπου οι Έλληνες έγιναν οι σύγχρονοι σκλάβοι της χώρας τους. Σκλάβοι χωρίς δικαιώματα, χωρίς πραγματική προστασία, χωρίς προοπτική. Σκλάβοι που ακούνε για «ανάπτυξη» την ώρα που τους αφαιρούν το ίδιο τους το σπίτι.

Η «μητέρα Πατρίς» μοιάζει πια με μάνα που θυμάται τα παιδιά της μόνο όταν είναι να εισπράξει. Για βοήθεια, για προστασία, για δικαιοσύνη; Εκεί η μάνα σιωπά. Κάνει πως δεν ξέρει, δεν ακούει, δεν βλέπει.

Δεν θα σας πω τι να πιστέψετε. Δεν χρειάζεται.

Αρκεί να ρίξετε μια ματιά γύρω σας. Να δείτε ποιοι χάνουν, ποιοι κερδίζουν και ποιοι παριστάνουν τους ουδέτερους.

Τα συμπεράσματα είναι δικά σας.Η πραγματικότητα όμως είναι κοινή για όλους μας.