ΝΕΡΑΚΙ,ΚΑΡΑΘΩΝΑ- Έχει χώρο η περιοχή για ένα «αναρριχητικό πάρκο»?

Το πρόσφατο κλείσιμο του μονοπατιού Αρβανιτιάς – Νεράκι – Καραθώνας, ύστερα από τη νέα κατολίσθηση της 10ης Δεκεμβρίου 2025, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά από πληγές που έχει δεχθεί η περιοχή . Η κατάρρευση του θόλου, δίπλα ακριβώς από το σημείο της στροφής προς το Νεράκι, δεν ήταν δυστυχώς έκπληξη· ήταν θέμα χρόνου. Το τοπίο έχει επιβαρυνθεί πολύ, άλλοτε από ανθρώπινες παρεμβάσεις και άλλοτε από φυσικές καταπονήσεις.

Μέσα σε αυτή την ήδη εύθραυστη κατάσταση, επανέρχεται συνεχώς στο προσκήνιο το ζήτημα της αναρρίχησης. Παρότι πολλοί αναρριχητές σέβονται βαθύτατα τη φύση και συνεργάζονται με φορείς προστασίας, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ορισμένοι προκαλούν προβλήματα: πρόσβαση σε σημεία που αποτελούν καταφύγια άγριας ζωής, ενόχληση στα πουλιά που φωλιάζουν στις σχισμές των βράχων, ακόμη και περιστατικά κλοπής αυγών ή καταστροφής φωλιών. Αυτές οι συμπεριφορές, όσο μικρό κι αν είναι το ποσοστό όσων τις διαπράττουν, αφήνουν βαθύ αποτύπωμα σε ένα περιβάλλον που ήδη δοκιμάζεται.

Ο Κοκκινόβραχος – ένα σημείο όπου συχνά προτείνεται η δημιουργία αναρριχητικού πάρκου – δεν είναι απλώς ένας βράχος. Είναι ένας μικρός, ζωντανός κόσμος, με πλήθος ειδών πουλιών να βρίσκουν εκεί καταφύγιο, να γεννούν και να μεγαλώνουν τα μικρά τους. Η σκέψη ότι μια τόσο ευαίσθητη περιοχή μπορεί να «χαρτογραφηθεί» ως οργανωμένο αναρριχητικό πεδίο προκαλεί αναπόφευκτα ανησυχία. Η φύση δεν είναι ατελείωτη· δεν μπορεί να απορροφά ακραίες συμπεριφορές, ούτε να προσαρμόζεται χωρίς όρια στις ανθρώπινες επιθυμίες, όσο ευγενείς κι αν φαίνονται.

Δεν είναι ώρα να ισοπεδώνουμε ανθρώπους, αλλά ούτε και να ωραιοποιούμε καταστάσεις. Χρειάζεται ειλικρίνεια και υπευθυνότητα. Το συγκεκριμένο μονοπάτι, όπως και ολόκληρη η παραλιακή ζώνη μέχρι την Καραθώνα, είναι ένα τοπίο που ήδη δοκιμάζεται από κατολισθήσεις, ανθρώπινες παρεμβάσεις και περιβαλλοντική υποβάθμιση. Μέσα σε όλα αυτά, είναι δίκαιο να αναρωτηθούμε: έχει χώρο η περιοχή για ένα «αναρριχητικό πάρκο»; Και αν ναι, με ποια κριτήρια, με ποιες εγγυήσεις και με ποια μέτρα προστασίας;

Ίσως, τελικά, σε ένα τόσο επιβαρυμένο και πολύτιμο κομμάτι της φύσης, αυτό που χρειάζεται περισσότερο δεν είναι η προσθήκη νέων δραστηριοτήτων, αλλά η παύση, η ηρεμία και η αποκατάσταση. Ας μην επιτρέψουμε να χαθεί ό,τι απέμεινε. Ας αφήσουμε, έστω κάπου, τη φύση αμόλυντη και απάτητη, για να συνεχίσει να ανασαίνει.