Μαρίνα Ναυπλίου: Ένα έργο με περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις

ΤΙ  ΛΕΕΙ  Η  ΔΗΜΟΤΙΚΗ  ΑΡΧΗ;

Η υπόθεση της Μαρίνας Ναυπλίου φαίνεται να εξελίσσεται σε ένα έργο που δημιουργεί όλο και περισσότερα ερωτηματικά γύρω από τον τρόπο υλοποίησης, τη νομιμότητα των διαδικασιών και τις περιβαλλοντικές του συνέπειες. Σε μια πόλη με έντονο ιστορικό και πολιτιστικό φορτίο, η συζήτηση για τη συγκεκριμένη επένδυση προκαλεί προβληματισμό.

Το έργο, που χαρακτηρίζεται ως ΣΔΙΤ και θεωρητικά ίσως δεν θα έπρεπε να λάβει δημόσια επιχορήγηση, τελικά εξασφαλίζει 9,5 εκατ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης; Πώς συνέβη αυτό; Πώς γίνεται μια αρχική απόφαση απόρριψης της χρηματοδότησης  να μετατρέπεται μετά από ένσταση σε έγκριση «με επιφύλαξη» ως προς τη νομιμότητα; Και γιατί αυτή η νομιμότητα παραπέμπεται να εξεταστεί… αργότερα;

O προϋπολογισμός του έργου  «φουσκώνει» από τα 9 στα 20 εκατ. ευρώ; H παραχώρηση εκτείνεται σε ορίζοντα 40 ετών; Aν  ναι ,ποια στοιχεία δικαιολογούν αυτές τις αλλαγές;

Στο περιβαλλοντικό σκέλος τα ερωτήματα είναι εξίσου έντονα. Η ΑΕΠΟ του έργου ανανεώνεται μέσα σε μια εργάσιμη ημέρα, σε ένα κείμενο 28 σελίδων που φαίνεται να βασίζεται σε διαφορετικό αντικείμενο από αυτό της υπό υλοποίηση μαρίνας. Μπορεί μια τέτοια διαδικασία να θεωρηθεί επαρκής; Χρειάζεται νέα ΜΠΕ; Γιατί οι εργασίες εκσκαφής και επίχωσης —σε έκταση 31 στρεμμάτων— ξεκινούν πριν εκδοθεί σχετική άδεια; Και πώς εξηγείται ότι η προσωρινή διαταγή παύσης εργασιών από το ΣτΕ αίρεται αμέσως μετά, με βάση έγγραφο αναρμόδιου υπηρεσιακού παράγοντα και χωρίς γνωμοδότηση του Λιμεναρχείου;

Το φυσικό και ιστορικό τοπίο του Ναυπλίου, ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους οικισμούς της χώρας, απειλείται να καλυφθεί από ένα μεγάλο κτιριακό συγκρότημα και μια μαρίνα 210 θέσεων που φαίνεται να απευθύνεται κυρίως σε σκάφη μικρού και μεσαίου μεγέθους. Μπορεί μια τόσο μαζική παρέμβαση να συνάδει με την κλίμακα και τον χαρακτήρα της περιοχής; Επιβαρύνεται ο Αργολικός κόλπος; Υπάρχει ουσιαστικός σχεδιασμός ή μήπως μόνο επίκληση της «ανάπτυξης» χωρίς συνολική στρατηγική;

Την ώρα που οι εργασίες προχωρούν, η στάση των θεσμικών φορέων —Περιφέρειας, υπουργείων, Λιμενικού Ταμείου— μοιάζει να γεννά ακόμη περισσότερα ερωτήματα. Πού βρίσκεται ο έλεγχος; Πού η διαφάνεια; Πού η λογοδοσία;

Σε μια εποχή όπου η ιδιώτευση και ο ατομικισμός κυριαρχούν, ίσως η συζήτηση για τη Μαρίνα Ναυπλίου να μην αφορά μόνο ένα τεχνικό έργο, αλλά το ίδιο το δικαίωμα μιας τοπικής κοινωνίας να γνωρίζει, να παρεμβαίνει και να προστατεύει τον τόπο της.